GOŚCIA ZAMIENIĆ W GOSPODARZA

Mój tata w prostych żołnierskich słowach mawia, że czasu się nie znajduje, czas się kreuje. Głównie w kontekście tych, którzy mówią: „Jak tylko znajdę czas to przeczytam książkę, wpadnę z wizytą, odpocznę, zadzwonię itp. itd”. To zdradza wyraźnie jego ambicje do kształtowania otaczającej rzeczywistości niż bycia przez nią kształtowanym.

Tacie można zaufać, bo „czas” od dawna jest w obszarze jego zainteresowań. W dodatku od lat staje z nim twarzą w twarz wytrzymując spojrzenie jego wysłanników. Gdyby ktoś chciał napisać studium o czasie powinien usiąść w salonie w moim rodzinnym domu i wsłuchać się w tykanie starych zegarów. Siedziałby tak patrząc prosto w oczy czasu starając się wytrzymać to wymowne i przenikliwe spojrzenie, bez żadnych szans na zwycięstwo. Jeden z zegarów myślę pamięta czasy naczelnika. Wielki od podłogi do sufitu, trzeszczący przy próbie uruchomienia wahadła i wydający dźwięk niczym dzwon Zygmunta. Stoi od lat w tym samym miejscu przyprawiając mnie za każdym razem o drżenie serca, gdy zaskrzypi. Część zegarów wisi na ścianie, kilka stoi na kominku. Tata z zegarmistrzowską precyzją dba o każdy szczegół ich skomplikowanych mechanizmów, nie pozwalając aby upływ czasu odcisną na nich swoje piętno.

Może dlatego w naszym domu zawsze był CZAS. Na rozmowy, słuchanie muzyki, śpiewanie, na wspólne posiłki, wspólne wyjazdy, czytanie. Nie tylko w Święta. Choć ten czas zawsze jest szczególny.

W domu rodzinnym nauczyłam się, że czasu nie da się zatrzymać, ale można go wykorzystać. A najcenniejszym darem jaki możesz dać drugiemu człowiekowi jest czas. Bo gdy oddajesz mu swój czas to tak jakbyś oddawał mu część swojego życia.

Czas to wszystko, co mamy. Tylko tyle i aż tyle. W tym roku jakoś szczególnie zdałam sobie sprawę z jego istnienia i znaczenia.

Dobrego dnia! R.